به گزارش روابط عمومی بنیاد سینمایی فارابی، احسان طهماسبی درباره بازی درخشان بهرنگ علوی در «شادروان» نوشت:
حضور بهرنگ علوی در گیج‌‌گاه (عادل تبریزی) بیش از پیش او را به شمایل بدمن کلاسیک سینمای ایران نزدیک کرد. نقش کوتاه اما تماشایی او در آن فیلم، به شکل هدایت شده‌ای او را در مسیر شمایل تیپکالی که پیش از آن ایفا کرده بود، تثبیت کرد.
اما «شادروان» بیش از آنکه به توفیقی برای سازندگان فیلم بدل شود، محملی برای معرفی وجوه متفاوتی از بازی بهرنگ علوی شد.
شخصیت تیپیکال منفعت طلب و متظاهر دایی اسد در «شادروان» (که بی‌شباهت با دایی محبوب و به یادماندنی سینمای پیش از انقلاب، با بازی مرحوم رضا کرم رضایی نیست) به نقطه‌ی عطفی در این فیلم بدل می‌شود. هرچند که تفاوت سنی کاراکتر فیلم با بهرنگ علوی محسوس است و او را وادار به افزایش وزن و نزدیک شدن به فیزیک مورد نیاز نقش کرده، اما او با تکیه بر رویکرد قدیمی‌اش در ایفای نقش‌های مشابه، به اجرای جدیدی از نقش دست می‌یابد و با خلق جزییات در خلال ایفای نقش، به کمک زبان بدن و شناخت کاراکتر دایی، اجرای موفقی ارائه می‌دهد.
علوی موفق می‌شود در دیالوگ‌های پینگ‌پنگی با سینا مهراد (نادر) ریتم کلام و بیان را به درستی حفظ کند و بخش اعظمی از بار کمدی کلامی فیلم را به خود اختصاص دهد. حضور شخصیت های تیپیکال در فیلم‌های کمدی اهمیت فراوانی دارد و نحوه بازی بازیگر می‌تواند اهمیت این حضور را به ویژه در نقش مکمل نمایان سازد.
این مهم در «شادروان» با حضور بهرنگ علوی رقم می‌خورد. حضوری که احتمال کاندیداتوری او برای سیمرغ بلورین نقش مکمل مرد را مطرح می‌کند تا ادامه‌ی مسیری شود که علوی پیش‌ترها در دربند (پرویز شهبازی) و با بازی در نقش بهرنگ پیموده و تا یک قدمی کسب سیمرغ در همین رشته پیش رفته بود.